Twee grote donkere ogen staren ons aan terwijl we een hapje zitten te eten. In het restaurant waar we zitten komen duidelijk niet vaak toeristen en dit meisje dat ons aanstaart heeft waarschijnlijk nog niet eerder mensen in zo'n rare taal horen praten.
We zijn in Pasto, een dorpje een paar uur vanaf de grens met Ecuador. Omdat ons is afgeraden in het donker te reizen in dit gebied, i.v.m. rebellen die de weg overnemen als de militairen om zes uur naar huis gaan, slapen we hier een nachtje voordat we doorreizen naar Popayan. Daar blijven we ook een nacht voordat we aankomen op onze bestemming: San Augustin.
Deze reis zat vol verrassingen, onze 'directe' bus stopte bij een kruispunt zo'n vijf kilometer buiten San Augustin en de chauffeur vertelde ons dat wij er hier uit moesten, want hij ging naar een onder dorp. Bij het wegrestaurantje vroegen wij of ze een taxi voor ons wilde bellen, maar er was geen telefoon. 'Ga maar lopen, dan vindt je wel wat onderweg', zei de mevrouw daar. Dus wij met onze rugzakken op pad, langs de doorgaande (onverlichte) weg, berg op en nog een half uurtje te gaan voordat het donker werd....
Verschillende taxi's reden langs, maar zaten vol, dan maar een motortaxi dachten we. Dat lukte gelukkig snel en zo zaten we met alle spullen, zonder helm, achterop een best wel snelle motor naar het centrum van San Augustin. Daar aangekomen wilden we afrekenen met de motorrijders, maar daar bleek dat het geen taxi's waren, gewoon mensen op weg naar huis vanaf hun werk die zo aardig waren ons even mee te nemen.

Colombianen zijn echt veruit de vriendelijkste mensen die we tot nu toe zijn tegengekomen op onze reis, hulpvaardig, geïnteresseerd, vrolijk, erg leuk! En vanuit elke bus zijn de uitzichten fantastisch, dit land is zo ontzettend weids en groen, prachtig!

San Augustin staat bekend om de archeologische sites met eeuwenoude graftombes en beelden van een onbekende beschaving, wij hebben verschillende van deze sites bekeken en verder genoten van het fijne klimaat hier en de aardige mensen.