Je hebt zo van die plekken op de wereld waar je je van tevoren geen enkele voorstelling hebt gemaakt en die uiteindelijk ontzettend mooi blijken te zijn, zoals de Iguazu watervallen in Argentinië. Je hebt ook plekken op de wereld waar je je van tevoren allerlei beelden bij hebt bedacht en die vervolgens nog maar hun naam en faam moeten waarmaken tegenover jou, zoals Machu Picchu in Peru. Op 1 november om 5 uur in de ochtend begonnen we met het beklimmen van de 1746 traptreden naar de ingang van de verborgen stad der Inca's.

Daarvoor hadden we echter al wel het één en ander meegemaakt op onze reis van Copacabana in Bolivia naar Cusco in Peru. Het begon 's ochtends al met het instappen van de bus. De controleur der vervoersbewijzen wist ons namelijk te melden dat wegens een staking op de weg naar Cusco wij niet verder konden rijden dan Puno en daar op zoek moesten naar ander vervoer. Wij balen maar gingen toch de bus in aangezien wij zo snel mogelijk Peru in wilden gaan. In Puno aangekomen bleek echter dat we wel gewoon met de bus naar Cusco konden, verwarring alom. In de bus maakten we kennis met de Peruaanse manier van doen. Na een half uur een Peruaan naast ons te hebben zien (en vooral horen) staan die middeltjes verkocht tegen allerlei kwaaltjes (inclusief een middel om te genezen van kanker) kwam de cateringservice aan boord. Deze twee vrouwen wisten op een plateautje vlak naast me een halve pluimveeboerderij te slachten en iedereen te voorzien van een heerlijk broodje ondefinieerbaar vlees. Ik nam genoegen met de resten vlees die door het hakken op mijn kleren terecht waren gekomen. Dit alles werd begeleid door een complete trilogie aan films van Planet of the Apes, compleet in het Spaans. Het eerste deel ging nog wel maar deel 2 en 3 waren op z'n zachtst gezegd niet het kijken waard. Na een busrit van ongeveer 12 uur kwamen we aan in Cusco.

De volgende dag hebben we meteen gezocht naar een reisbureau dat ons kon helpen met het maken van een mooie hike naar Machu Picchu (spreek uit: Matsjoe Piektsjoe): ons oog viel op een bureau dat de Salkantay trek aanbood, een tocht over 58 kilometer in 5 dagen naar de verborgen stad der Inca's. We zouden de volgende dag vroeg vertrekken en hadden de rest van de dag nog om de stad een beetje te ontdekken. Dat bleek nog erg leuk te zijn door een feest dat werd gevierd ter ere van de heilige Senor de Luren. Processies en optochten kleurden de stad, compleet met veel vuurwerk en genoeg dronken Peruaanen.

Toen de wekker rond 4 uur de volgende ochtend ging waren we niet meteen enthousiast, maar na de kennismaking met de gids (Ruben), de verdere groep reizigers (negen exclusief onszelf) en het ontbijt begonnen we vol goede moed met het bewandelen van de route. Het gezelschap bestond uit drie Peruaanen, twee Australiërs, twee Canadezen, een in Peru wonende Spanjaard en een Portugees. Na een dag wandelen bereikten wij ons kampement op 3900 meter hoogte, alwaar tentjes waren opgezet om de nacht te doorstaan. Het materiaal is doorgaans niet het beste aan deze kant van de wereld maar toch wisten wij de slaap te vatten op onze self-inflateble matjes die je inderdaad zelf mocht opblazen.

Op dag twee liepen wij over de Salkantay pas, op 4600 meter hoogte. Deze pas (en de gehele route) werden vroeger door de Inca's gebruikt in hun grote netwerk van wegen voor communicatie en vervoer van personen en goederen. De klim was zwaar maar erg mooi en na een flinke afdaling kwamen wij tegen het einde van dag aan bij de uitlopers van de Amazone jungle alwaar onze tentjes alweer klaar stonden voor een nieuwe overnachting.
Dag drie was een dag van een stuk wandelen door datzelfde oerwoud waarbij wij tegen de avond bij een camping aankwamen waar we een kampvuur konden maken en een slokje konden drinken. Om het zweet van de afgelopen dagen van ons af te spoelen gingen wij naar de thermaalbaden van het dorp (Santa Theresa) en hebben we een paar uur genoten van het heerlijk warme water. Toen 's avonds de flessen open gingen bleek de gids het minst bestand te zijn tegen de sterke drank. Het is nog een wonder dat we de vogende dag met een volledige groep naar het dorp (Aguas Calientes) aan de voet van de berg van Machu Picchu liepen. Ruben probeerde in eerste instantie te laten zien dat het hem allemaal weinig deed, maar na een paar kilometer liep hij steeds verder achterop met als uiteindelijk resultaat dat de Peruaanen langs de kant van de weg hartelijk moesten lachen om de gids die driehonderd meter achter zijn groep aan liep te sjokken.

Over Aguas Calientes hoeven we verder weinig te zeggen, denk aan massa-toerisme en je weet genoeg. Over Machu Picchu daarentegen kun je niet genoeg vertellen, en alles wat je vertelt zal nooit recht doen aan de schoonheid van het complex. We waren er erg vroeg, voordat de poorten open gingen en we betraden dan ook als één van de eersten het complex. De omvang en de ligging raken je meteen en na een korte rondleiding door onze gids gingen we meteen één van de omliggende bergen op: Huaynapicchu. De foto's beschrijven waarschijnlijk beter het spektakel dan hetgeen ik hier kan schrijven. Uiteindelijk bleven we de hele dag op het terrein, totdat de poorten om 5 uur in de middag sloten. We zagen de zonnepoort, de Incabrug en vooral de hele stad en de beelden spookten nog door ons hoofd toen wij 's nachts om 1 uur weer aankwamen in Cusco; diep onder de indruk van hetgeen wij hadden gezien en diep onder de indruk van een cultuur die wij helaas nooit helemaal hebben mogen leren kennen.