Terwijl ons paspoort een nieuw visum kreeg in Bangkok, gingen wij voor een lang weekend de stad uit. We moesten kiezen tussen zon, zee, strand of zweten in de bergen, uiteraard kozen we voor de laatste optie! In slechts 3 uur bracht de trein ons naar Karanbachuri of Karachaburi of Kanachaburi, de naam was een beetje lastig te onthouden, dan wel uit te spreken. Maar gelukkig stuurde de conducteur ons de trein uit bij station Kanchanaburi, zo heet het dus.
Hier vonden wij een mooie kamer met balkon met uitzicht over de River Kwai en vlakbij de beroemde brug over deze rivier. We wisten wel dat er een boek en film over deze plek zijn, maar de geschiedenis erbij kenden we niet erg goed, dus gingen wij naar het museum om hier wat over te leren. Het was wat lastig om in dit museum enige samenhangende informatie over dit stukje geschiedenis te vinden en nog iets lastiger om het in een voor ons leesbare taal te vinden, Thais, Japans en Chinees zijn wat lastig te begrijpen. Maar uiteindelijk hebben we ontdekt dat de spoorbrug over de River Kwai door de Amerikanen werd gebombardeerd om de Japanners hun belangrijkste wijze van transport naar Birma te ontnemen. De Japanners probeerden hun brug te verdedigen door een menselijk schild van dwangarbeiders en krijgsgevangenen op de brug te zetten, maar al deze mannen gingen samen met de brug ten onder. Met de gebrekkige informatie die er wordt gegeven vraag je je af hoeveel van de honderden toeristen die over de brug lopen en foto's maken de droevige geschiedenis die erbij hoort kennen.
Tachtig kilometer vanaf Kanchanaburi ligt een ander bekend stukje van de Birma spoorweg of de Spoorlijn des doods, de Hellfire Pass. Op deze plek is een goed georganiseerd museum neergezet die de hele geschiedenis van de spoorlijn, en die van de Hellfire Pass in het bijzonder, duidelijk uitlegt; wat een vreselijke verschrikkingen! In 15 maanden tijd is de 415 km lange spoorlijn gebouwd en daarbij zijn 115.000 mannen omgekomen, dat is ongeveer 250 mensenlevens per dag. 28.000 Nederlanders hebben aan de spoorlijn gewerkt, 1800 daarvan zijn omgekomen en liggen nu begraven op de oorlogsbegraafplaats in het centrum van Kanchanaburi.

Op de terugweg maakten wij een stop bij de Tijger Tempel. Enerzijds omdat wij hier wel heen wilden, anderzijds omdat de opgevoerde scooter met zelf gefabriceerde zijspan die ons deze dag rond reed oververhit raakte en moest afkoelen. De Tijger Tempel is een ontzettend toeristische plek, waar je heel veel geld moet betalen om binnen te komen en nog meer geld moet betalen om met een tijger te knuffelen, maar dat maakt allemaal niks uit op het moment dat je op de grond zit met een tijgerhoofd in je armen! De tijgers in deze tempel zijn allemaal grootgebracht door monniken en zijn dus erg gewend aan mensen om zich heen. We hadden nog nooit van zo dichtbij een tijger gezien en het zijn wel echt ontzettend indrukwekkende dieren. Je voelt de kracht van de ademhaling en de hartslag als ze op je schoot liggen en dan kun je alleen maar hopen dat zo'n beest niet ineens bedenkt dat hij toch gewoon een wild roofdier is. Het was erg gaaf om de tijgers van dichtbij te zien en te voelen en ook om ze te zien spelen en stoeien met elkaar in het water, het zijn prachtige beesten!