En vanuit de bergen van de Nilgris stonden wij na twee dagen reizen ineens aan de Arabische zee. Kochi is een eiland vlak voor Ernakalum, een stad in de deelstaat van Kerala. Na de treinreis moesten we nog een klein stukje per rickshaw, wat pre-paid is en dat is voor de toerist een zegening(!), en een veerboot... wat per persoon toch al gauw neerkomt op 4 á 5 eurocent voor de overtocht. In Kochi lijkt India weer net wat verder weg. De drukke straatjes zijn net wat minder druk en de restaurants serveren veel meer Westerse gerechten. Toch voel je wel dat je in India bent door de rickshaw chauffeurs die nog steeds de meter niet voor je willen aanzetten wanneer je het voertuig instapt.

Wanneer we het eiland willen verkennen komen we in aanraking met een rickshawchauffeur die ons wel naar de Nederlandse paleis wil brengen. Hij begint op 50 roepia en wij zeggen dat dat veel te duur is. Ok, de prijs kan wel lager (15 roepia) maar dan moeten wij ook even mee naar een winkel. We hoeven niets te kopen maar hij krijgt comissie en dan kunnen wij dus voor onze prijs rijden. Tijdens de rit vraag ik aan hem wat hij krijgt voor een aantal toeristen die hij de overheidswinkel van Kochi instuurt, het antwoord is 100 roepia. Dat lijkt niet veel, net iets meer dan 1 euro, maar het is een behoorlijk bedrag voor deze chauffeurs die normaal veel minder verdienen en daar ook nog brandstof voor kwijt zijn. We begrijpen nu wat beter hoe het komt dat ze je met alle liefde 3 uur willen rondrijden voor een euro.

We gingen dus naar het Nederlandse paleis. Even daarvoor hadden we al een Nederlandse begraafplaats gezien en een kerk met Nederlandse graven. Zoals in zoveel gebieden waar we de afgelopen tijd hebben rondgereisd hebben de Nederlanders gebruik gemaakt van het voorwerk van de Portugezen en ook hier een levendig handelssysteem opgezet voor de specerijen uit de Oost. De kerk die we bezochten, door Portugezen gebouwd, bevatte zelfs een aantal jaar de overblijfselen van Vasco da Gama, Portugees ontdekkingsreiziger. Het Nederlands paleis is ook een voorbeeld van dat Portugeze voorwerk. Ooit aan de Raja van Cochin gegeven door de Portugezen hebben de Nederlanders het gerenoveerd en uitgebreid en sindsdien is het dus het Nederlands paleis. Het interieur van het paleis was prachtig met grote muurschilderingen waarop hele episodes uit het Hindoeïsme staan geschilderd. Helaas, ook in dit paleis mochten geen foto's worden gemaakt dus we kunnen verder niets laten zien.
In dezelfde buurt staat ook een Joodse synagoge die in de Nederlandse tijd is opgebouwd nadat het gebouw door de Portugezen was verwoest. Verder kunnen we daar heel weinig over vertellen omdat we er rond lunchtijd aankwamen en toen zat de synagoge dicht. Na een lekkere Nederlandse pannenkoek keken we nog wat rond in de vele winkeltjes waarna we terug gingen naar ons hotel. 

De volgende dag was het alweer de 15e augustus, dat is de verjaardag van mijn moeder maar ook de verjaardag van de onafhankelijkheid van India. Wij waren dus voorbereid op een flink volksfeest, maar dat was even niet wat er hier gebeurd op zo'n dag... in ieder geval niet in Kochi. Er waren wat winkels dicht, er waren wat meer mensen in het park te vinden maar dat was het dan ook wel. Een verdwaalde scooter met vlaggetjes van India was wel de grootste blijk van patriotisme. Niet dat we dat heel erg vonden, die rust was ook wel een keertje fijn. In India is het namelijk elke dag feest.