Soms heb je het idee dat je je geluk niet op kunt, bijvoorbeeld wanneer je tijdens het landen van je vliegtuig alleen maar zee vanuit het raampje ziet en pas op het allerlaatste moment, terwijl je zelf al het idee hebt dat het vliegtuig zo in zee stort, er grond en een landingsbaan onder het vliegtuig opduikt. Soms heb je het idee dat je niet meer pech kunt hebben, bijvoorbeeld wanneer je bij de bagageband van het vliegtuig staat en wanneer iedereen langzaam maar zeker een tas van de band af pakt maar jij daar met lege handen blijft staan...

Dat geluk en die pech waren voor mij de donderdag dat wij landden op het vliegveld van Santa Marta, de stad vlak naast het kleine vissersdorpje Taganga. Allereerst was zelfs de assistent van de luchtvaartmaatschappij niet te remmen in zijn enthousiasme, op het eind van de dag zou de tas bij ons in het hostel staan. Nu, op het moment dat ik dit een week later schrijf, is de tas nog steeds niet terecht. Ik raak op deze manier wel steeds beter in me niet te hechten aan mijn spullen en heb zo onderhand ook bijna niets meer wat ik vier maanden terug heb meegenomen uit Nederland.

De eerste dagen sliepen we in Santa Marta omdat we de tas wilden afwachten en om zo in ieder geval de hoognodige zaken te kunnen kopen zoals een schone onderbroek en een setje lenzen. We overnachtten in één van de oude huizen van Pablo Escobar en hebben zo ook in zijn (tamelijk ondiepe) zwembad gezwommen. Na de eerste paar dagen hebben we een eerder plan om een paar nachten in het nationale park Tyrona te overnachten aan de kant geschoven, deels omdat het best prijzig is daar en deels omdat we ook gewoon even lekker op één plekje wilden blijven zo vlak voor de kerst. Zo kwam het dat we eerder dan gepland aankwamen op ons kerstadres in Taganga. De kamer had een balkon met zeezicht en hangmat en even om de hoek zat een broodjeszaak met heerlijke goedgevulde stokbroden... niet zo goed als die van een niet nader te noemen bakker uit Wierden maar toch...

De dagen hier hebben zich daarna volgens een redelijk voorspelbaar patroon afgespeeld. 's Ochtends sliepen we lekker uit waarna we ons in de richting van de broodjeszaak begaven. Na die brunch liepen we verder, voorbij het strand van Taganga en het Playa Grande naar een wat kleiner strandje iets verderop in de baai; het strandje van Carlos. Daar zaten we de hele dag, zwommen wat en gingen daar ook nog snorkelen. Onder water zagen we vissen in allerlei soorten en maten, boven water voornamelijk Carlos en zijn vrouw die wat vis schoonmaakten en zo nu en dan een biertje uit de vrieskist haalden voor een enkele bezoeker aan het strandje. 's Avonds aten we nog wat in het dorp voordat we weer naar het hostel gingen, een slaapmutsje namen en weer naar bed gingen voordat het patroon weer werd herhaald.

Kortom, we hebben een ontzettend fijne en rustige kerst gehad waarbij het kerstgevoel soms wel erg ver te zoeken viel. Zo hoor je hier op straat eigenlijk geen kerstnummers, het enige kerstachtige aan de Salsa die hier op straat uit de speakers knalt (letterlijk...) is de tekst die eenmaal in de liedjes te horen is: "Feliz Navidad!". Verder is het vooral kabaal dat tot diep in de nacht doorklinkt en waarbij men net zo diep of misschien wel dieper in het glaasje kijkt dan bij een gemiddeld Nederlands kerstdiner. Er lijkt ook een soort traditie te zijn waarbij kinderen de huizen langsgaan om kado's op te halen bij mensen, een beetje zoals Sint Maarten wordt gevierd in Nederland. En natuurlijk zijn daar de kerstversieringen die de ene keer nog potsierlijker zijn dan de andere keer... Maar op Carlos' strand was alles heerlijk rustig en tranquilo en hebben wij ons opgeladen voor onze laatste stad in Zuid-Amerika: Cartagena!