De minibus scheurt met de snelheid van een mislukte raket over de keien op de weg van Santa Rosa terug naar Rurrenabaque. We hebben net drie dagen op de Boliviaanse Pampa achter de rug en moeten nu zo snel mogelijk terug om een Australische familie op het vliegtuig te zetten, zij moeten die avond alweer terug in La Paz zijn. Hoe de chauffeur denkt het te halen is me een raadsel, bij elke klap op de keien of bij elke kuil in de weg verwacht ik dat op z'n minst een band knapt. Terwijl we daar zo rijden denk ik terug aan de afgelopen week, aan de vlucht van La Paz naar Rurrenabaque in een twee-propellor vliegtuigje en aan die eerste dagen in de jungle, in het Serere-reservaat...

Toen we aankwamen in het kantoor van Madidi-travel, de reisorganisatie die reizen naar het Serere-reservaat organiseert, bleek dat er een paar dagen daarvoor een 'kleine schat' was aangekomen. Het bleek een baby-jaguar te zijn die zijn moeder was kwijtgeraakt door jagers en nu door het personeel werd opgevoed om terug te kunnen keren in de jungle. Na deze kennismaking stapten we in de boot voor een tocht van twee-en-een-half uur richting het reservaat, daar aangekomen liepen we nog eens een half uur voordat we bij onze prachtige lodge aankwamen in het midden van de jungle. Temidden van palmbomen, lianen en  grote woudreuzen stond ons huisje, een hut met een dak en als wanden muskietnet, compleet met badkamer en een kingsize bed. De enige activiteit die we die middag nog hadden was het vissen naar pirañha op het water van het meer bij het grote huis waaruit alle activiteiten startten en ook werd gegeten. Dat vissen bleek uiteindelijk niet ontzettend moeilijk te zijn, doe een bloederig stukje vlees aan een haakje en gooi dat inclusief een touwtje het water in. Iline had als eerste beet: tot zover het makkelijke gedeelte, want hoe krijg je zo'n vis weer van de haak? De gids bleek daar wat meer bedreven in en wij hadden de kans eens goed naar die rijen tandjes te kijken, niet iets waardor je graag wordt gegrepen.

's Avonds werden de gevangen vissen opgediend, voor beesten die zoveel vlees eten zat er verbazingwekkend weinig vlees aan de beestjes. Na het eten gingen we al snel naar bed aangezien er geen electriciteit dus geen verlichting meer was na half 7 in de avond, alleen het schijnsel van wat kaarsen. Dat klinkt heel romantisch en dat is het in zekere zin ook, maar zo'n sfeer kan snel omslaan als er in je huisje een vogelspin blijkt te wonen, verstopt achter de spoelbak. Bij kaarslicht zien die beestjes er nog aaibaarder uit dan in het volle licht, en dus werd er slecht geslapen in huize Serere.

De volgende dagen hebben we ontzettend veel gedaan, we hebben wandeltochten gemaakt in de jungle, zijn op een eiland geweest waarop apen die ooit waren gebruikt als huisdier weer langzaam konden wennen aan de jungle, maakten allerlei kleine handwerkjes, Iline kreeg een tatoo van plantensap en we waren bloeddonor voor ontelbaar veel muggen. Na drie nachten en vier dagen zaten we op de boot terug naar Rurrenabaque en terwijl het ene tripje nog niet voorbij was diende de volgende zich alweer aan: drie dagen de Pampa op.

Na de rit naar Santa Rosa kwamen we aan bij een rivier waar een boot lag te wachten om ons naar onze lodge te brengen. Toen we begonnen met varen zag je meteen een ontzettende hoeveelheid aan dieren. Krokodillen, capibara's, verschillende soorten apen en een heel leger aan verschillende soorten vogels trokken aan onze ogen voorbij tijdens de drie uur durende tocht over het water. Aangekomen bij de lodge zagen we zelfs een eerste rivierdolfijn langszwemmen, het zouden weer erg speciale dagen worden. 

Die avond keken we naar de zonsondergang bij een barretje gemaakt door een aantal inheemsen terwijl ik mijn best deed mijn volleybal-skills bij te houden. Daarna gingen we met zaklampen de rivier op om kaaimannen en alligators te zoeken. De rivier bleek vol te liggen met die beestjes, overal waar je scheen zag je de rode gloed van hun ogen. 

De volgende dag gingen we op zoek naar Anaconda in de Pampa. Na een flinke wandeling over het grotendeels drooggevallen moeras kwamen we aan bij een laatste waterstroompje in het droge seizoen daar. De gidsen gingen op zoek naar de Anaconda terwijl wij onder wat bomen schaduw zochten voor de brandende zon. Na een paar minuten had men beet, men had een paar slangen gevonden dus wij er samen met een ander groepje toeristen direct op af. De Anaconda zijn in dit jaargetijde aan het paren en dus vonden we meteen een stelletje. Na wat foto's te hebben gemaakt lieten we ze verder met rust zodat ze nog wat privacy hadden en gingen wij terug naar de lodge.
Het middagprogramma zou bestaan uit het zwemmen met de dolfijnen. Niet iedereen was direct gecharmeerd van het idee om te gaan zwemmen in een rivier vol krokodillen en pirañha's maar uiteindelijk lagen de meesten wel (voor even) in het water. De dolfijnen hadden echter wat minder zin in een spelletje en bleven uit de buurt van ons, wat een enkeling ook helemaal niet erg vond gezien de grootte van het dier. De avond viel daarna alweer snel en dus gingen wij terug naar de lodge voor een welverdiende maaltijd.

En nu zitten we dus in die auto die maar over die weg blijft stuiteren en die uiteindelijk de Australiërs op tijd zal afleveren op het vliegveld, zonder brokken te maken onderweg. Wel wist de piloot van deze mislukte grondraket tijdens het rijden nog een luiaard te ontdekken in een boom langs de kant van de weg. Het blijft een bijzonder volk, die Bolivianen.