We hebben een heel zwaar leven. Niet omdat we continue bezig zijn met reizen, het uitzoeken van hotels en restaurants en een dagelijkse afweging moeten maken tussen bijvoorbeeld liggen op een strand of duiken in de zee... maar wij hebben wel een heel zwaar leven.

Op een eilandje schuin naast Lombok verbleven wij de afgelopen week: Gili Meno. Een klein eilandje waarop geen gemotoriseerd vervoer bestaat, kleine karretjes met kleine paardjes ervoor vormen het openbaar vervoer. Er is nauwelijks zoet water op het eiland en daarom moesten we ons op ons eerste overnachtingsadres wassen met zilt water... wij hebben maar een heel zwaar leven.

Na twee dagen van rondhangen rond het strandje van ons hotel, wat zwemmen in de warme zee en het eiland te hebben verkend gingen we voor het eerst sinds Mexico weer duiken! In de wateren rond Gili zwemmen namelijk veel groene schildpadden, en die wilden wij wel graag van dichtbij zien. Na wat rond te hebben gezwommen tussen vooral veel dood koraal zagen we de eerste schildpadden. Ontzettend mooie grote dieren die wat aan het eten waren op de bodem van de zee of lekker lagen te slapen... ook schildpadden hebben maar een heel zwaar leven.

Na die middag hebben we nog wat meer genoten van het fijne rustige eilandleven en hebben we nog een duik meer gemaakt. We zagen meer schildpadden, maar ook een enorme heremietkrab, grote scholen heel kleine visjes en een heuse zeekomkommer: een bizar beest met alleen een in- en uitgang dat als een soort stofzuiger de zeebodem opzuigt op zoek naar vers voedsel. Terug op het droge genoten we van de verse vis die in de restaurants wordt opgediend... wij hebben maar een heel zwaar leven.

We hebben ook nog een voetbalwedstrijd gezien, maar dan wel op televisie. Die tussen Nederland en Chili. Niet alleen de wedstrijd was spannend, ook de vraag of wij hem überhaupt te zien zouden krijgen. Op hetzelfde moment was namelijk Spanje tegen Australië en de Indonesische tv vond die wedstrijd interessanter om uit te zenden. Wij zaten in een barretje aan het strand met nog wat groepjes Nederlanders meer. Toen men in de gaten kregen dat er een andere wedstrijd op tv kwam wisten de Oranje shirtjes niet hoe snel ze naar een andere plek op het eiland moesten gaan om wel wat van de wedstrijd te zien. De uitbater van het eerste barretje kon het allemaal weinig schelen. Toen een Nederlander van het type "ik wil NU..." vroeg of de uitbater een ander kanaal op wilde zetten gaf deze het prachtige antwoord "Maybe tomorrow"... die Nederlander, die heeft sindsdien echt een heel zwaar leven.

Aangekomen op de andere locatie kon iedereen alsnog de wedstrijd zien... totdat de stroom uitviel. Maar dat was gelukkig tijdens de waterpauze en tijdens de rust zodat de mensen van het restaurant niet heel erg snel alles in orde moesten maken... want die eilandbewoners hier, die hebben wel echt een heel zwaar leven.

Het zou allemaal een weekje duren, ons leventje op Gili Meno. Dat was maar goed ook want het leven hier is echt ontzettend, enorm, idioot zwaar! Echt waar..