Van de Togean eilanden wordt in onze reisgids gezegd dat het wat doorzettingsvermogen vraagt om er te komen, maar dat het nog veel meer doorzettingsvermogen vraagt om er weer weg te gaan. En dat is helemaal waar.
Vanuit Rantepao vertrokken wij om 7 uur in de ochtend, na een autorit van 17 uur, die zolang het dag was prachtig was, kwamen we aan in Ampana waar we de volgende ochtend de boot konden nemen. Ja, toch weer een boot en we hadden nog zó gezegd dat we dat niet meer zouden doen! Maar in een eilandenrijk als Indonesie ontkom je er toch niet lang aan. Dus vol goede moed scheepten wij in om 8 uur later uit te stappen in Katupat, waar we nog een heel kort boottochtje hadden naar het eilandje waar ons huisje stond te wachten. Deze plek is echt een klein paradijsje, openslaande deuren naar een veranda met hangmat en een paar meter verder palmbomen, een wit strand en blauwe zee en drie keer per dag wordt er een verse maaltijd geserveerd, heeeeeeeeerlijk!!!! Moe van twee lange reisdagen, maar blij met deze prachtbestemming kropen wij na de maaltijd in ons bedje waar we met het geruis van de golven in slaap vielen. En dan gaat opeens mijn telefoon af, het is aardedonker in de kamer en midden in de nacht, ik snap er eerst niets van! Oh ja, het is 03.00, de wekker gaat, we hebben een afspraak.
Met een klein zaklampje in de hand sluipen we langs de andere huisjes naar de steiger waar we met lichtsignalen aangeven dat we klaarstaan. We hoeven niet lang te wachten voordat er vanaf het dorp aan de overkant een klein bootje aan komt tuffen. Vlug stappen we in en gaan mee naar de overkant waar een groepje mannen al klaar zit, we werden verwacht.
En waarom deze spannende afspraak in het holst van de nacht? Voetbal natuurlijk!!! Het aggregaat was aangeslingerd om de ene tv in het dorp aan te laten staan om Nederland - Costa Rica te kijken. De Indonesische mannen zijn dol op gokken rondom sportwedstrijden, of dat nou om 4 uur 's nachts is of niet, dus met de mannen van het dorp keken wij op een steiger naar ons elftal, terwijl achter ons langzaam de zon op kwam. En hoera we wonnen! Dus een paar dagen later herhaalde dit nachtelijke tafereel zich, deze keer met een paar andere Nederlandse toeristen erbij die net gearriveerd waren en met nog meer mannen en zelfs een paar vrouwen op de steiger.

Verder hebben wij op en rond ons paradijslijke eilandje heerlijk geluierd, gezwommen, gesnorkeld en gedoken én Tom zijn verjaardag gevierd. Het was op zo'n geisoleerde plek lastig om een verrassing te regelen, maar toch lukte het om stiekem een verjaardagstaart en een nachtduik voor Tom te regelen en met wat biertjes en andere eilandgasten werd het toch een echt verjaardagsfeestje!
We hebben nog een meer bezocht waar heel veel kwallen van een niet-stekende soort in zwemmen, een mangrovebos bekeken en de kokosnootkrab gezien. Deze krab kan tot wel 5 kg zwaar worden en heeft zulke krachtige scharen dat hij er met gemak een kokosnoot mee openmaakt!
En toen moesten we helaas toch gaan nadenken over het verlaten van ons mooie eilandje. De boten gaan niet zo regelmatig en de tijd die we in Indonesie hebben is toch maar beperkt gezien het aflopende visum en het is zo'n groot land met zoveel mooie dingen om te zien! Dus stapten wij weer op de boot richting het 'vasteland' van Sulawesi en verlieten wij dit fantastische stukje Indonesie.