Grand Canyon trekt vijf miljoen bezoekers per jaar en twee van die bezoekers dit jaar waren wij. Vanaf het eerste moment dat je in dit park staat heb je al het idee dat je een nummer bent, het loket bij de camping, de wachtrij in het bezoekerscentrum en de pendelbussen die door het hele park rijden, het contrast met andere parken kan niet groter. Na een welkomstfilm lopen we naar de rand van de canyon en krijgen we een eerste glimps van hetgeen deze canyon zo bekend is; een hele diepe kloof in de aarde. 

Na een uurtje kijken pakken we de bus naar één van de uitzichtpunten voor een mooie zonsondergang en na een uurtje rijden en een keer overstappen op een andere lijn komen we aan bij een uitzichtpunt. We lopen nog een stukje en vlak voor de zonsondergang komen we aan bij ons punt voor de zonsondergang; Mohave. Het is moeilijk een goed plekje te vinden om het spektakel te aanschouwen, de helft van de mensen in het park had hetzelfde idee. Na een mooie zonsondergang van achter een paar corpulente Amerikanen en een wachtrij van een uur voor een bus terug naar de camping steken we een kampvuur aan en drinken we nog wat om bij te komen van dit bijzondere park.

De volgende dag maken we een hike de canyon in. In eerste instantie is het nog erg druk, maar na het eerste uitzichtpunt nemen de massa's af en lopen we wat rustiger verder de canyon in. De uitzichten worden steeds mooier en bij het laatste uitzichtpunt aangekomen lunchen we, het is dan nog zo'n drie mijl verder naar de Colorado rivier beneden in de kloof, maar wij moeten omdraaien omdat we geen vergunning hebben voor het overnachten in de canyon, daarvoor moet je eerst op een wachtlijst hebben gestaan. Op de terugweg zien we op een rotspunt nog een Desert Bighorn Sheep en naarmate we de canyon uitlopen nemen de massa's weer toe en beginnen wij aan weer een koude avond bij ons kampvuur... het wordt tijd om een warmer plekje op te zoeken.