De dag begint al vroeg, om half 5 in de ochtend moeten we al uit onze hotelkamer om het busje terug naar Antigua te halen. Uiteindelijk blijkt het de voorbode van een dag lang reizen waarbij we zelfs bijna de aansluiting missen in Antigua voor het busje richting Lanquin, een plaatsje vlakbij Semuc Champey. De meesten van jullie zullen nooit over Semuc Champey hebben gehoord, maar dit is zo'n juweeltje dat je op je reis tegenkomt en waarvan je meteen weet dat je weinig plekjes meer zult tegenkomen die zo mooi zijn als die plek.

We komen tegen de avond in Lanquin aan en beginnen meteen met het zoeken naar een hotel. Al snel besluiten we met een paar mensen mee te gaan richting een eco-lodge aan de Rio Verde. Bij aankomst zien we een ontzettend mooie lodge met een prachtig uitzicht over groene heuvels en de rivier in het dal, we zijn verkocht en zetten onze backpacks in onze kamer om te genieten van een verdiende maaltijd.

De volgende dag maken we een wandeltocht door de omgeving. We lopen langs wat hangbruggen over de Rio Verde en trekken wat bekijks van wat jongens en meisjes in de buurt. Op een bepaald moment maakt onze gids een foto van ons en zijn we een heuse foto-bom rijker, door mijn armholte bekijkt een jochie het hele plaatje met een bovengemiddelde interesse. Tegen het middaguur komen we op een uitkijkpunt aan en zien we de hele omgeving in de hete middagzon. We eten onze lunch op (vol met bonen want daar zijn ze in dit deel van de wereld dol op) en blijven even lekker rusten. In de middag doen we mee met een groepje dat gaat extreme-tubing. Als dat toch ooit een Olympische sport wordt neem ik het IOC nooit meer serieus. Twee kilometer lang, zo'n drie kwartier, drijf je op een band in de stroom van de Rio Verde. Soms kom je in een stroomversnelling en ga je wat sneller en krijg je heel soms een golf over je heen maar dat is ook wel echt de extreme van extreme-tubing... een bijzonder slome sport. Een andere deelnemer die middag verloor zelfs zijn band, dat was dan opzich wel weer erg knap.

Op de tweede dag gaan we op weg naar hetgeen waar hier eigenlijk alle toeristen voor naartoe komen. Semuc Champey bestaat uit een natuurlijke tunnel waar het water van de Rio Verde doorheen stroomt. Die tunnel, ongeveer 500 meter lang, is zo dik dat er bovenop allemaal vijvers zijn ontstaan met water uit de heuvels. Voordat we echter bij die vijvers aankomen gaan we eerst een andere grot in, een stukje stroomafwaarts.

Het blijkt dat de gids zijn hoodlamp de dag ervoor is kwijtgeraakt en dus gaat iedereen gewapend met een kaars de grot in. Al snel wordt het te water in de grot te diep om nog te staan en zwemmend met een kaars in een hand zoekt iedereen zich een weg door de grot. Het einde van de tocht is een ondergrondse rotspunt waar je af kunt springen, het donker van de grot in om neer te komen in een waterpoel een paar meter daaronder. Een aantal maken de sprong welke zeker niet de laatste van de dag zal zijn.

Weer buiten aangekomen blijkt dat we ook nu weer gaan tuben! Ik kan nauwelijks mijn blijdschap verbergen en ga met een nieuwe band weer de heuvel op. Vlak voor een grote stroomversnelling gaan we het water in en laten we ons weer de rivier afdrijven, nu voor een minuutje of tien. Een Duitse jongen die de instructies niet goed meekreeg is boven de grote stroomversnelling het water in gegaan, als de gids daarover hoort trekt 'ie even wit weg om later te horen dat alles wel goed is gekomen met hem... een paar blauwe plekken en schrammen is hetgeen de Duitser heeft over gehouden aan zijn wildwater avontuur.

Daarnaast gingen er ook twee Israelische ex-militairen mee in ons groepje. We zagen al een beetje dat Guatamalezen en Israeli's niet helemaal lekker samengaan maar als de twee kerels eerst stoer zeggen dat ze oud-militair zijn maar vervolgens de band tijdens het tuben kwijtraken en niet verder durven te zwemmen is het hek van de dam. De rest van de dag worden er sneren door de gids richting de beide heren gemaakt over het feit dat ze iets niet durven te doen... goed voor de sfeer in de groep.

Na het tuben kon je nog met een soort trapeze in het water springen, daarna van een brug over de Rio Verde springen en met een kleiner touw nog een paar keer het water ingaan. Ik was met al die afleiding blij als een kind en ben overal van afgesprongen terwijl de gids bovenaan de brug de Israeli's zat uit te lachen om het feit dat ze niet van de brug durfden te springen,,,

Daarna dus Semuc Champey zelf. Na eerst vanaf een uitkijkpunt het geheel te hebben gezien gingen we zelf zwemmen in de vijvers van Semuc. Er bleken visjes in te zitten die aan je tenen knabbelen en je kon op verschillende plekken via natuurlijke glijbanen het water in glijden... of spingen natuurlijk, Ook kon je daar nog een erg nauwe tunnel in, bijna helemaal onder water op het dak na... erg goed om een beetje aan de claustrofobie te werken. Moe maar voldaan van zo'n dag vielen we 's avonds uitgeput neer op ons bed, klaar voor de volgende Guatamaleese avonturen!