Vanuit Mysore reden wij met de bus naar Ooty, een rit van zo'n 5 uur over een smalle kronkelweg door mooie bossen en een olifantenreservaat. Hoe hoger we kwamen in de bergen, hoe meer wolken er kwamen en hoe meer regen daar uit viel. Van het mooie uitzicht over de heuvels vol theevelden was steeds minder te zien, maar gelukkig was er ook entertainment aan boord van de bus en konden wij kijken naar één van de vele Bollywood films, waar urenlang in gezongen en gedanst wordt en waar zonder ondertiteling weinig van te volgen is. 
Aangekomen in Ooty zagen we veel overeenkomsten met NuwaraEliya in Sri Lanka, een paardenrenbaan, Engelse huizen met strakgemaaide gazonnetjes en keurige borders en uiteraard het grijze druilerige weer, geen wonder dat de Engelsen zich hier zo op hun gemak voelden:)
Een stukje de heuvel op vonden wij in een van de leuke huizen met Engelse tuin een gezellige hotelkamer, waar we fijn met een wollen deken en een thermoskan warme chocolademelk op de bank konden kruipen.
Tussen de buien door of onder de paraplu zijn we langs de theevelden naar de recreatieplas van Ooty gelopen, waar we het fantastische wassenbeelden museum hebben bezocht, wat zoals te verwachten heel anders dan de Westerse wassenbeelden musea was, maar wel zeer vermakelijk, alleen al de ingang waar Superman en Boedha naast elkaar, dat zie je toch niet vaak!
Na twee dagen verlieten we Ooty met het vervoersmiddel wat eigenlijk de reden was om hier te komen: de Toytrain. Een oude stoomlocomotief die over een prachtig stukje spoorlijn door de heuvels rijdt. De trein is enkele jaren geleden uitgeroepen tot Werelderfgoed en is daarmee een goede toeristentrekpleister geworden (In de wagon waar wij zaten waren slechts een handjevol Indiërs en verder heeeeeeel veel Fransen). De trein ging ontzettend langzaam en de warme stoom kwam soms in zulke grote wolken de wagon binnen dat er flinke collectieve hoestbuien waren, maar de route was prachtig en wij hadden het geluk er extra lang van te kunnen genieten, want de trein ging stuk! Er was een probleem met het tandwielsysteem en daarom stonden we zo'n 2 uur stil. Verschillende passagiers werden wat zenuwachtig over het halen van hun overstap, maar het treinperoneel bleef de geruststellende woorden herhalen die we al veel Indiërs hebben horen zeggen: Don't worry, no problem!
En daar hadden ze ook gelijk in, want bij het overstapstation bleek dat de volgende trein gewoon was blijven wachten, al anderhalf uur,
no problem!