Het is grappig hoe ons brein werkt: Een half jaar geleden toen wij in Panama van de boot stapte na een 5 daagse zeereis zwoeren wij nooit meer een dergelijke reis te gaan maken. En toch boekten we een 4 daagse boottocht van Lombok naar Flores via de Komodo eilanden. Waarom? Goede vraag! Misschien omdat we door het relaxte eilandleven op Gili Meno niet meer helder konden nadenken, misschien omdat je in de loop van een half jaar de negatieve herinneringen uit je brein filtert of misschien gewoon omdat we een beetje naïef zijn en dachten dat het allemaal wel mee zou vallen. Het viel niet mee. De eerste uren op de boot gingen nog wel, daarna kwamen de golven en daarmee de zeeziekte en toen was het gewoon bijna twee dagen aaneengesloten diepe ellende. We hadden 1 stop om een waterval te bezoeken op een eilandje, maar verder schommelde de boot alle kanten op, mijn evenwichtsorgaan raakte ernstig in de war en 's nachts moesten we ons schrap zetten om niet met matje en al van het dek af te rollen. Weer zeiden wij tegen elkaar dat we nooit, maar dan ook echt nooooooit meer voor langer dan een paar uur op een boot gaan zitten.
Maar toen brak de ochtend van de derde dag aan, het zeiltje werd gestreken, de ronkende dieselmotor viel stil, het anker ging uit en we lagen in een prachtige stille baai. Een van de bemanningsleden stond op de voorplecht over het water te turen en riep ineens: Manta! Manta!! We pakten een snorkel en sprongen in het heldere zeewater en daar zagen we een prachtige reuzenmanta onder ons zwemmen. De manta (ook wel grote duivelsrog genoemd) is met een spanwijdte tot 7 meter de grootste in de roggenfamilie en is adembenemend om te zien! Toen de manta weggezwommen was gingen we een klein stukje verder op de boot naar een andere snorkelplek. Hier zagen we maar liefst drie reuzenmanta's rondzwemmen, ontzettend mooi!
Die middag legden we aan bij de steiger van Komodo National Park waar ons een heel ander dier te wachten stond, de Komodovaraan. Dit dier is een soort reuzenhagedis en een heel bijzonder wezen. Als een babykomodo na 9 maanden uit het ei kruipt heeft hij een natuurlijk instinct om direct een boom in te klimmen, omdat hij anders opgegeten wordt door zijn vader of moeder. De eerste 3 jaar blijft de komodo in de boom waar hij insecten en kleine hagedisjes eet, dan is hij sterk genoeg om zijn soortgenoten aan te kunnen en gaat op land op jacht naar grotere maaltijden; herten, wilde zwijnen en waterbuffels. De komodo bijt zijn prooi en blijft dan rondhangen totdat het giftige speeksel wat bij de beet achterblijft zijn werk gaan doen. In het geval van een waterbuffel kan het 2 dagen duren voordat het beest het begeeft. Dan begint de komodo aan zijn maaltijd en eet het gehele beest met huid, haar en botten op. 1 keer is er ook een mens opgegeten, hij was de groep kwijtgeraakt en het enige wat van hem teruggevonden is waren zijn zonnebril en fototoestel. Gelukkig zagen wij de varanen midden op de dag als ze te lui zijn om toe te slaan en gelukkig liepen er 6 parkrangers met stokken mee om zo nodig de tegenaanval in te zetten, want het zijn best wel enge beesten om van dichtbij te zien! Die avond lag de boot voor anker in de stille baai en kon er een klein feestje gebouwd worden met de andere passagiers en bemanningsleden, iedereen was blij dat het geklots en geschommel voorbij was en het werd een heel gezellige avond.
De laatste dag gingen we naar Rinca eiland, een ander gedeelte van het leefgebied van de komodovaraan en zagen we nog wat meer van deze spannende beesten lopen. Van te voren wordt er gezegd dat er een kans van 40-50% is op het zien van een komodovaraan, dus wij hadden best wel geluk dat we er 10 gezien hebben! Na nog een stop bij een snorkelstrandje begonnen we aan het laatste uurtje op de boot naar de haven van Flores en moesten we toch toegeven dat het een beetje afzien was, maar al met al toch wel een heel geslaagde trip! 

Een wijs man deed ooit een uitspraak over op vakantie gaan, en die uitspraak past precies bij de afgelopen dagen:
'Eerst moet je heel lang wachten en dan kun je eten en drinken en spelen tegelijk!' - Hidde Zandstra