De reis naar Sa Pa is prachtig. Al vanaf het moment dat we in het mini-busje richting het bergdorp stappen zijn we omsloten door groene rijstvelden en flinke heuvels. De rit duurt een uur of acht en is geen moment saai. Wanneer we het enige grote stadje op onze weg aandoen, Lao Chau, zien we grote promenade's met grote rode baniers aan weerszijden van de lantarenpalen in de straat. Beide stroken van de baniers zijn rood, met aan de ene kant van de lantarenpaal een felgele hamer en sikkel en aan de andere kant een fel gele ster. Het is, zo horen wij later, bijna de grootste vakantieweek vor de Vietnamezen met een soort van bevrijdingsdag én de dag van de arbeid vlak achter elkaar. Na Lao Chau gaat het alleen nog maar bergop en halverwege de middag zijn we op onze eindbestemming; Sa Pa.

Ze zeggen over Sa Pa ook wel dat je hier alle jaargetijden op een dag kunt meemaken: lente in de ochtend, rond het middaguur de zomer, tegen de avond wordt het herfst en de nachten zijn hier als een winter. Wij kwamen duidelijk aan in de zomer, het was goed weer en je kon ook nog eens een hand voor ogen zien. Wij gingen snel op zoek naar een plekje om te overnachten, maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan... het hele dorp zat stampvol voor de komende dagen en wij moesten ons best doen nog wat te vinden. Uiteindelijk gingen we flink over budget maar hadden we wel een kamer met uitzicht... voor de eerstkomende tien minuten; toen werd het herfst.

Dikke wolkenflarden stroomden het dorp in en al snel was het zicht verminderd tot één hand voor ogen. Ons uitzicht over rijstvelden, bergen en dalen was verdwenen en daarvoor in de plaats konden we nog net de boom onderscheidden die voor onze kamer stond. Wij besloten in het dorp te gaan eten en daarna maar snel onder de wol te kruipen. Het dorpje is het meest toeristische wat we na Aguas Calientes hebben gezien. Dollarprijzen in plaats van de lokale Dong op de menukaarten, set menu's om het de toerist wat makkelijker te maken en zelfs de kleinste inheemsen kunnen een aardig woordje Engels. Het is fijn om na een paar weken ook weer wat anders dan noodles en rijst te kunnen eten maar je kunt het ook overdrijven...

De volgende dag bleef gehult in mist en maar heel soms kwam de zon tussen de wolken door om ons wat te laten zien van de rijstevelden in het dal. Tegen de avond startten de festiviteiten voor de Vietnamese bevrijdingsdag. 30 April is hier namelijk de dag dat Saigon viel, en het Vietnamese Noorden het Vietnamese Zuiden opslokte in het Communistische Vietnam. De naar het buitenland gevluchte Zuiderlingen hebben andere benamingen voor deze dag, maar hier is het een waar volksfeest en alle Vietnamezen leken naar Sa Pa te zijn gekomen om het te vieren. Speeches en optredens op het centrale plein vulden de avond en we hebben flink kunnen genieten van de folklore van de mensen uit deze streek.

De dag van de arbeid was zonnig, maar er leken minder activiteiten op straat te zijn. Wel waren er nog steeds onnoemelijk veel mensen op de been die de meest uiteenlopende prullaria kopen bij de kraampjes op straat... een soort van koningsdag dus. Wij gingen nog een marktje op om wat eten te kopen en kwamen na flink wat onderhandelen met een goede buit weer aan in onze hotelkamer. Reken erop dat je in Vietnam over alles onderhandeld en dat de prijzen van eten niet altijd zijn wat je ervan zou verwachten. Zo vroeg een marktvrouw 80.000 Dong voor een kleine meloen, omgerekend ruim drie euro! Toen wij zeiden dat dat teveel was en een laag bod deden kregen we een aantal Vietnamese verwensingen naar ons hoofd geslingerd en lieten wij het er maar bij zitten... elders op de markt hanteerden ze voor ons gunstiger toeristenprijzen.

De dag eindigde weer op hetzelfde centrale plein waar in de avonduren het b-garnituur van de lokale artiesten mochten optreden. Liedjes waarbij de toonhoogte soms niet helemaal werd gehaald en vooral falende techniek maakten dit weer een genot om naar te kijken en een mooie afsluiting van ons bezoek aan Sa Pa. Vanavond stappen we in de nachtbus en rijden we verder richting Hanoi.