Kovalam, de laatste bestemming van onze reis. En zoals ik al maaaaaanden tegen Tom zei: De laatste plek waar we zijn moet bij het strand zijn en fijne ligbedjes hebben. Nou de plek waar we terecht kwamen had ligbedjes die comfortabeler zijn dan het gemiddelde bed dat we in het afgelopen jaar hebben gehad én we hadden een privéstrand!!! Die in deze tijd van het jaar alleen niet echt begaanbaar is door de woeste zee.
​De Taj, zoals deze plek heette, beslaat een terrein van 15 hectare en is met recht een droomresort te noemen. Het is in alle opzichten de overtreffende trap van alle plekken waar we geweest zijn.

Om even een voorbeeld te geven: De golfkar waarmee we vanaf het toegangshek naar de receptie werden gebracht was groter dan de tuktuk waarmee we vanuit Trivandrum hier naartoe waren gekomen:)
Onze kamer hier had een prachtige badkamer met ligbad, een heerlijk zacht en groot bed met heel veel kussens, openslaande deuren naar het terras, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over palmbomen en zee. Daarnaast heerlijk eten, een fijn zwembad, een jacuzzi en fantastische service, alles was even geweldig! Normaal geen plek die wij ons kunnen veroorloven, maar door de regenseizoenactie konden wij ons toch deze laatste vakantiedagen in ontzettende luxe onderdompelen en dat was ontzettend fijn! En we hadden ook nog eens stralend mooi weer!

We zijn twee keer naar de boulevard van Kovalam gelopen om nog langs wat toeristenwinkeltjes te struinen en de Indiërs op het strand en in de zee te zien spelen, de dames gehuld in prachtige sari's. Verder hebben wij genoten van de enorme weelde om ons heen; uitgebreid ontbijten, luieren in het zwembad en verbranden in de zon. Daarnaast waren we ons langzamerhand een beetje aan het voorbereiden op het onvermijdelijke, het einde van onze reis.

Het is moeilijk te beschrijven wat voor gevoel dat geeft. Ergens lijkt het een beetje op het vertrek vanuit Nederland, bijna een jaar geleden. Toen was het moeilijk voor te stellen dat we een jaar weg zouden zijn, dat we van Schiphol vertrokken en de volgende dag in Buenos Aires stonden en zouden beginnen om de wereld te ontdekken. Nu is het moeilijk voor te stellen dat het jaar al voorbij is, dat wij straks hier in het vliegtuig stappen en morgen weer op Schiphol staan.
Het was een fantastisch jaar en een ongelooflijke reis en we hebben van iedere dag genoten! De 56 bussen waarmee we hebben gereisd waren niet altijd even comfortabel, net als de 26 mini-busjes waarmee we ons van tijd tot tijd hebben laten vervoeren. Naast al die busjes hebben we 16 keer in een trein gezeten en zijn we 20 keer in een vliegtuig gestapt. We bezochten tijdens onze lange reis 25 landen en sliepen bij elkaar in 132 hotels. Vanaf morgenavond slapen we weer in ons eigen bed en dat is ook heel wat om naar uit te kijken.

We willen jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor het volgen van de reis en voor het sturen van berichtjes, het was fijn ook wat te horen uit het verre Nederland. We zijn er bijna weer om bij te praten over alles wat er in een jaar kan gebeuren dus hopelijk tot snel. En om af te sluiten een gedicht in het Engels, gebaseerd op de omzwervingen van een klein dapper wezen uit Midden-Aarde; een streek hier ver vandaan.

Roads go ever ever on,
Over rock and under tree,
By caves where sun has shone,
By streams that never find the sea.
Over snow by winter sown,
And through the merry flowers of June,
Over grass and over stone,
And under mountains in the moon.

Roads go ever ever on,
Under cloud and under star,
Yet feeling that wandering have gone,
Turn at last to home afar.
Eyes that beach and sea have seen,
And cities on mountains built of stone,
Look at last on meadows green,
And trees and hills they long have known.