Rond een uur of zeven komen we aan op het busstation van Banos. De dag ervoor hebben we een directe bus geregeld richting Quito voor ons bezoek aan de hoofdstad van Ecuador en een bezoek aan de daar woonachtige Quirijn, een vriend van Menno, en Elizabeth. Bij aankomst blijkt echter dat onze directe bus niet meer rijdt en dat we de bus naar een nabijgelegen stad kunnen nemen waar we dan moeten overstappen op een andere bus... vol goede moed gaan we dus weer eens het onbekende tegemoet.

Dat onbekende blijkt een klein uurtje later Jean Claude van Damme te zijn, die om acht uur in de morgen van het tv-scherm spat in de bus. Kogels vliegen ons om de oren, ledematen vliegen in het rond en mensen worden levend verbrand... en dat voordat wij kans hebben gezien te ontbijten, het is een feest om 's ochtends vroeg tussen de forensen te zitten in een bus in Ecuador.

In Quito aangekomen blijkt ook nog eens dat we op het verkeerde busstation zijn aangekomen, Quirijn staat op een busstation ergens in het centrum van de stad terwijl wij bij de Noord-terminal staan... en daar ligt twintig kilometer stilstaand stadsverkeer tussen. Wij moesten dus nog even wachten maar na een poosje te hebben genoten van het leven op een busstation was Quirijn daar en reden we meteen naar één van de eerste bezienswaardigheden hier in de stad: de evenaar. Deze denkbeeldige lijn over de aardbol heeft een heus standbeeld gekregen in Quito, een punt van ongeveer twaalf verdiepingen hoog, met daaromheen een heel themapark met allerlei bezienswaardigheden en restaurants. Dit alles maakt het extra zuur dat het monument een paar honderd meter te ver naar het Zuiden is geplaatst, maar dat mag de pret niet drukken. Na dit bezoek bekeken we meteen één van de vele vulkaankraters die Quito omringen. Deze vulkaankrater is tegenwoordig weer bewoond en het uitzicht is prachtig, huizen en weilanden omringd door een ring van steen.

's Avonds maakten wij kennis met Elizabeth, de vriendin van Quirijn en een echte Quitoriaanse. Met het complete gezelschap gingen wij uit eten met een pracht uitzicht op de stad en daarna gingen we de stad in voor een fijn avondje stappen in de stad. Een avondje muziek, dans en vooral veel warme wijn (Maracuja met likeur, heel veel likeur) vulden de avond. De zaterdag was dus niet de allerbeste van onze reis, maar we zagen een prachtige vulkaankrater vol water en een paar kleine eilanden. De verdere invulling bestond uit wat eten, wat drinken en snel weer naar bed voor een wat betere zondag.

Zondag begon zonnig en we besloten dus de Pichincha op te gaan, een vulkaan aan de rand van de stad die je per ski-lift kunt bereiken. Het uitzicht van hier was ook weer prachtig. De stad, veertig kilometer in lengte, kon je in volle omvang zien met op de achtergrond onder andere de Cotopaxi, een vulkaan die als een puntmuts in het landschap staat. De rest van de horizon vulde zich op met een keur aan andere vulkanen en andere bergen en een vallei waarin Quito zich langzaam uitbreidt. Hierna gingen we de oude stad in en liepen wij op de weg van de zeven kruizen, een straat waarin zeven grote kerken staan, de één nog rijker versierd met (blad-) goud dan de ander. De dag was echter ook weer snel voorbij aangezien we alweer vroeg in de bus moesten zitten richting de grens met Colombia.

De volgende morgen, nog voordat de klok acht uur sloeg, zagen wij op het televisiescherm hoe de held van een nieuw verhaal de buik van een tegenstander opensneed om met zijn darmen uit het raam van een ziekenhuis te springen zodat hij niet te pletter zou vallen op straat... de chauffeur had de film Machette opgezet en de Ecuadoriaanse forensen gingen weer op weg naar hun werk.