Logboek van een landrot, 30 december 2013. Vandaag zijn we na twee dagen van onzekerheid ingescheept op onze boot voor de komende week, de Luka, die ons vanuit de haven van Cartagena via de San Blas eilanden naar Panama gaat brengen. De sfeer aan boord is nog wat onwennig, vooral door geruchten dat de kapitein een dag later is gaan varen om een groter aantal passagiers aan boord van het schip te krijgen. Uiteindelijk zijn we met 11 passagiers, 3 bemanningsleden en een Jack Russel puppy en varen we wanneer het al laat op de avond is het zeegat uit en de Caraïbische zee op. Na het eerste uur op open zee zijn de meeste passagiers benendeks te kooi gegaan. De meeste van hun verteren de golven slecht en zijn met een paar anti-zeeziek pilletjes op naar bed gegaan. Ik en Iline blijven nog even op het dek totdat wij ons ook over moeten geven aan het rollen van de zee en aan de genade van de pilletjes. Iline duikt het nest in terwijl ik mij al laatste nog even laat zien aan dek en ik letterlijk overgeef aan de zee, daarna zinken we beide weg in een diepe, onrustige slaap.

Logboek van een landrot, 31 december 2013. Bij het eerste ochtendlicht zien we niets anders dan zee om ons heen, we varen ergens tussen Colombia en Panama en de hele dag zien we golven en water. Ergens rond het middaguur passeren we een groot vrachtschip, wat zonder motor aan het dobberen is op de golven. Veel van de passagiers brengen een offer aan Neptunus terwijl de pup juist weer iets beter op zijn pootjes begint te staan. Een van de bemanningsleden, een Costa Ricaan met duidelijk weinig zee-ervaring in zijn benen zien we de hele dag niet aan dek komen. Zijn gezichtsuitdrukking wanneer we hem toch uit zijn kooi zien komen spreekt boekdelen, voor hem is deze reis eens maar nooit weer. Als de avond valt beseffen wij ons dat in Europa op dat moment de champagnekurken knallen en dat het vuurwerk wordt ontstoken, naarmate de avond vordert beseffen wij ons dat wij dat pas de volgende dag gaan doen. Alle passagiers gaan rond negen uur richting de kooi, wij blijven nog even op maar wanneer het laatste koude biertje om 11 uur op is gaan wij ook naar bed en besluiten er een verlaat nieuwjaarsfeest van te maken.

Logboek van een landrot, 1 januari 2014. De zon komt op en in de verte zien we de eerste eilandjes van de San Blas archipel liggen. De zee rolt nog steeds tot in het oneindige door maar gevangen door het beeld van al die kleine stipjes aan de horizon blijft iedereen gefascineerd aan dek staan. Rond een uur of 9 in de ochtend varen we een baai in bij een eiland en zien we onze eerste bestemming liggen tussen het azuurblauwe water van de Caraibische zee: Schildpad-eiland. Na het ontbijt gaan wij per motorboot naar het eiland toe en voelen wij ons voor even Robinson Crusoe of York. Het eilandje meet niet meer dan 100 meter bij 100 meter en wordt omgeven door een wit zandstrand. De op het moment nogal wilde Caraibische zee wordt op afstand gehouden door een rif een paar honderd meter uit de kust waardoor het eiland beschermd is tegen de hoge golven. Wij installeren ons in hangmatten, lopen wat over het eiland en spelen een potje volleybal bij het net dat half in zee staat. Het avondeten staat in het teken van een feestmaal voor het nieuwe jaar, de kok heeft flink uitgepakt met flinke stukken vlees, rijst, aardappel en noten en als klapstuk heeft de kapitein voor een flinke voorraad drank en vuurwerk gezorgd. Het feest gaat bij een kampvuur nog even door waarbij onder het genot van rum, bier en wijn wordt geluisterd naar verhalen over de zee. Pas wanneer de kapitein besluit een stuk vuurwerk in het kampvuur te gooien, wat voor flink wat consternatie onder de passagiers zorgt, besluiten de meesten hun hangmat op te zoeken voor een nacht onder de palmbomen en sterrenhemel, weg van het gehobbel van de boot.

Logboek van een landrot, 2 januari 2014. Een wolkbreuk rukt ons uit onze slaap en drijft ons weg van de hangmatten. We schuilen in een hut van de Kuna, de eilandbewoners in de San Blas archipel. Wanneer de ergste regen voorbij is lopen we terug naar onze hangmatten en proberen we nog even wat verder te slapen. Een enkeling kan niet meer slapen omdat de hangmat doorweekt is en de zeewind te koud, maar Iline en ik weten nog een paar uurtjes langer te slapen. Op het moment dat ik wakker wordt zie ik dat de meeste passagiers niet meer op het eiland zijn, ik loop wat rond en zie in het zand een uitgegraven greppeltje in de vorm van een spiraal. Op het strand lopen wat kleine heremietkrabben, ik pak er eentje op en zet hem in het midden van de spiraal om te zien hoe het beestje zijn weg uit het labyrinth weet te vinden. Eerst probeert het diertje uit alle macht in de richting van de zee te lopen, maar wanneer hij door heeft dat zijn weg al voor hem is uitgetekend volgt het braaf het pad totdat het bij het einde van de spiraal is aangekomen en weer vrij is om zich in een eigen gekozen richting te begeven. De kapitein komt ons weer ophalen en we vertrekken richting een ander eiland in de archipel. Nu zitten we vlakbij een aantal eilandjes en kunnen we zwemmen van het ene eiland naar het andere. Aan het eind van de avond wacht een heuse barbeque op de kolen van kokosnoten en heb ik het met het Costa Ricaanse bemanningslid over zijn reis in de beide Amerika's. Hij heeft ruim een jaar geleden zijn gezin in Costa Rica achtergelaten omdat hij een nieuwe liefde vond in Peru en sindsdien heeft zijn ex-vrouw hem niet meer toegelaten tot zijn 9- en 12-jarige dochtertjes, ook zijn eigen familie heeft alle contact verbroken. Gedreven door zijn wanhoop om zijn dochters te zien is hij zonder geld een reis begonnen vanuit Peru naar Costa Rica en was hij enkele dagen gestrand in Colombia waar mensen van de douane hem hielpen aan een baantje aan boord van de Luka. Het valt hem zwaar dat hij nu zijn huidige vrouw niet heeft kunnen laten weten dat hij per boot verder moet reizen, over land reizen tussen Colombia en Panama is een te gevaarlijke onderneming, en dat zijn reisdoel zo onzeker is. Het is nacht wanneer we per motorbootje weer op de Luka aankomen waar we gaan slapen, gezien de onverwachte regenbui van een nacht ervoor.

Logboek van een landrot, 3 januari 2014. Wanneer ik uit mijn kooi kom is de morgen alweer een flink opgeschoten. We gooien het anker uit bij de laatste eilanden van ons verblijf in de San Blas archipel. De ochtend vul ik in met het uitlezen van het boek 100 jaar eenzaamheid van de Colombiaanse schrijver Gabriel Garcia Marquez terwijl wij genieten van een nieuwe dag op witte stranden en een blauwe zee. Rond luchtijd worden we naar een tweede eilandje gebracht waar we lunchen en nog wat meer genieten van de zee en de zeesterren die bij deze eilanden in grote getalen voor de kust liggen. Het vertrek komt dichterbij en er ontstaat wat onrust over het tijdstip waarop dat moet gaan plaatshebben. Tussen de kapitein (4 uur vertrek) en de passagiers (6 uur vertrek) ontstaat wat onenigheid, uiteindelijk vertrekken we rond half 6 en bij een gouden zonsondergang zijn de meesten dat akefietje al snel weer vergeten. Toch danst ons kleine bootje al snel weer op de golven, en met een paar pilletjes op duiken wij weer onze kooi in, op weg naar het vaste land van Panama, op weg naar Midden-Amerika.

Logboek van een landrot, aanvulling. De San Blas eilanden waren fantastisch en we hebben genoten van het zeilen tussen kleine eilandjes met witte zandstranden. Toch hebben wij een nasmaak overgehouden aan deze tocht. Een paar weken na ons verblijf op de San Blas eilanden kregen wij een e-mail van de eigenaresse waarin we werden uitgefoeterd over een, in onze ogen objectieve, beoordeling op de Tripadvisor website. Hierop hebben we een verduidelekende e-mail gestuurd waarin wij onze beweegredenen nader kenbaar maakten. De e-mail die wij daarop kregen was ronduit onbeschoft en daarbij kregen wij ook een e-mail van de kapitein die dreigde ons wat aan te doen als we ooit weer in Panama terecht zouden komen. Samen met Tripadvisor hebben wij ervoor gezorgt dat er geen plek meer is voor dit bedrijf op de Tripadvisor website maar voor een ieder die in dezelfde val als ons dreigt te raken: boek geen reis met de zeilboot SV Luka!