Op zondagmorgen 3 november arriveerden wij in Arequipa, ook wel de witte stad genoemd vanwege de architectuur in deze Zuid-Peruviaanse stad. Na onze spullen in het hostel achter te hebben gelaten zijn wij gaan ontbijten, de stad gaan verkennen en op zoek gegaan naar een reisorganisatie voor het maken van een korte hike in de Colca canyon. Voordat we er erg in hadden zaten we 3 uur later in een busje voor een middag raften en hadden we in de tussentijd ook nog eens een hike van twee dagen in de Colca canyon geboekt, waarvoor we de volgende morgen al om 3 uur 's morgens dienden klaar te staan voor vertrek. Dat vakantie vieren lijkt van tijd tot tijd toch best wel op een stressvolle baan...

Raften stond echter voor de nieuwe hike eerst op het programma. Samen met zeven anderen gingen we naar het opstappunt, een korte rit vanuit Arequipa de bergen in. Hier werden de basisgrepen en houdingen uitgelegd voor het raften waarna we in de boot stapten. Bij ons in de boot zaten een Peruviaan (Gonzalo), een Deen (Simon) en de instructeur, Kali. In eerste instantie waren de stroompjes kort en gemakkelijk, later kregen we wat wildere stukken rivier mee met stroomversnellingen die een rafter zou omschrijven als klasse drie of vier. Nadat we alle stromen redelijk eenvoudig hadden weten te overleven kwamen we op een punt waar Kali zei dat we wel even konden gaan 'surfen'. Dit surfen bestond uit het tegen de stroom oproeien en de punt van de boot tegen de stroomversnelling aan te drukken. Wat volgde was een flinke wasbeurt waarin ik denk ik de helft van de rivier heb weten op te drinken, een 'leuke' ervaring. Daarna hebben we nog wat van een rots afgesprongen en toen was de energie (met in het achterhoofd de vijf dagen Salkantay) wel op. We werden 's avonds weer bij het hostel gedropt en gingen vroeg naar bed voor de hike in Colca canyon.

De volgende dag ging de wekker dus rond half drie. Meer dood dan levend wisten we onszelf naar de lobby van het hostel te slepen waar we werden opgepikt voor de hike. Een paar hostels verder zagen we Toby weer, een Australiër die ons tijdens deze reis al meermalen het pad heeft gekruist; eerst op het Isla de Sol, daarna tijdens de Salkantay trek en nu hier weer. De eerste echte stop voor wat betreft de nieuwe hike was het uitzichtpunt Cruz del Condor, waar we volgens vele Peruvianen zeker condors zouden spotten... verder dan een paar mussen zijn wij helaas niet gekomen. Na een halfuur staren in het luchtledige reden we verder naar de start van de hike en begonnen we met het afdalen van de canyon. De uitzichten waren weer erg mooi en toen we in het dal waren aangekomen zagen we zelfs nog een condor vliegen. De groepsgrootte (17 personen!) en de verschillen in snelheid waarmee de mensen liepen zorgden er echter voor dat het allemaal nogal langdradig werd daar onderin de canyon. Groot was ons plezier dan ook toen we in de oasis aankwamen alwaar we zouden gaan slapen, compleet met zwembad en bar.

Mede door de pisco sours (de lokale drank hier) van de avond ervoor en het gebrek aan een ontbijt die volgende ochtend begon de dag uitermate zwaar middels een klim uit de canyon. Boven aangekomen storten wij ons, net als alle andere hikers, op de koopwaar van een Peruviaans vrouwtje die een slimme positie bovenaan de klim had ingenomen met etens- en drinkwaar. Na even te hebben uitgerust liepen wij verder naar de plek waar het echte ontbijt zou plaatsvinden. De dag verliep verder zoals die voor veel toeristen verloopt: busje in, buisje uit, dorpje bekijken, weer busje in en dat een paar keer herhalen. Toen we 's avonds terugkwamen in Arequipa waren we dan ook compleet gesloopt van de drukke week die achter ons lag.

's Avonds zouden we alweer in de bus stappen in de richting van Lima, Iline en ik hebben nog nooit zo snel en zo lang weten te slapen in de bussen op het Zuid-Amerikaanse continent.