Valladolid is een oase van rust in het massatoerisme van Yucatán. Een relatieve oase want toerisme is er nog steeds veel duidelijker aanwezig dan in bijvoorbeeld Nicaragua maar er gaat een bepaalde rust van dit provinciestadje uit die we achter ons leken te hebben gelaten sinds ons bezoek aan het meer van Atitlan in Guatemala. Ons hostel ligt aan een klein parkje met op de hoek een klein kerkje, Mexicaanser lijkt het niet te kunnen.

Valladolid is niet voor niets zo rustiger, op de rust na lijkt het namelijk niet gek veel te bieden te hebben voor de toerist. Er is een cenote in het midden van de stad, wat wel bijzonder is, maar verder is er niet veel meer te vinden dan ontspanning, wat wij prima vinden. Op vijf kilometer buiten de stad ligt de cenote van Oxman met daarbij een hacienda met een zwembad en andere faciliteiten. Deze hacienda opende een paar jaar geleden haar deuren maar is tot op heden nog niet echt gevonden door de bussen vanuit Cancun en Playa del Carmen die dagelijks de cenotes in het binnenland aandoen. Zo kan het gebeuren dat wij op een doordeweekse dag liggen te drijven in een cenote met als enige andere gast een vrouw uit Canada die in hetzelfde hostel verblijft. Rond het middaguur lijkt er aan die rust toch een einde te komen door een bus met Russen die arriveert maar als die na een uur weer zijn vertrokken is het er weer net zo stil als daarvoor. 
Het water is intens helder en lichtblauw en de bodem van de cenote kun je niet zien, wat niet verwonderlijk is met een diepte van 65 meter. De bomen van boven de cenote hebben hun wortels laten groeien tot in het water van de cenote wat een sprookjesachtig tafereel geeft, een badmeester schept de blaadjes die van die bomen vallen op vanuit een oude waterfiets. Het is zo ongelofelijk mooi dat ik vergeet dat ik ondertussen wel nat in een koude grot sta, een dag later sta ik dus een beetje verkouden te zijn bij de ruïnes van Chitzén Itzá... wat knap is bij 35+ graden in de Mexicaanse zon.

Chitzén Itzá is in 2007 verkozen tot één van de nieuwe wereldwonderen, net als het eerder bezochte Machu Picchu. Toch was voor ons het gevoel bij het zien van deze locatie wel wat anders dan bij het Inca heiligdom in Peru. Het is mooi en het is groots, dat staat buiten kijf, maar bijvoorbeeld Tikal in Guatemala is opzich mooier en adembenemender en Chitzén Itzá verliest al helemaal de Pepsi-proef wanneer je het vergelijkt met Machu Picchu. Toch is het weer indrukwekkend om een zo groot bouwwerk te zien tussen al het groen van Yucatán. Wat trouwens wel indrukwekkend is zijn het aantal kraampjes wat er op het terrein zijn neergezet om de toerist te voorzien in prularia voor thuis, allemaal tegen de laagste prijs en waarschijnlijk allemaal made in Taiwan. Ook zien we voor het eerst een bus van Arke/Holland International en Nederlandstalige gidsen, nuff said?
Chitzén Itzá is echter absoluut een plek om te bezoeken, al is het maar om de beeldhouwwerken die hier echt goed bewaard zijn gebleven. Ook hun observatorium is iets wat we nog niet eerder hadden gezien. De maya's hadden namelijk al een bolvormig observatorium om sterren te bestuderen met gaten in de koepel voor bepaalde sterrenstanden, het geheel kon alleen nog niet draaien zoals dat in onze huidige observatoria wel kan.

Na een middag vol indrukken vertrokken we met een bus verder het schiereiland en de hitte van dit deel van Midden-Amerika in, naar de hoofdstad Merida.