Een volgende dag breekt aan en ons stalen ros staat klaar om ons verder het Wilde Westen van de Verenigde Staten in te voeren. Een bergweg brengt ons naar hoger gelegen terrein en terwijl we de Oostgrens van Zion achter ons laten zien we steeds meer wit tussen de bomen liggen, voor het eerst sinds de Andes rijden we weer tussen sneeuw! Na een rit van iets minder dan twee uur rijden we Bryce Canyon National Park binnen. De temperatuur is ondertussen dusdanig gedaald dat Tom zijn korte broek moet vervangen voor één met lange pijpen en nadat we de nachttemperatuur hebben nagevraagd in het bezoekerscentrum (-6 graden!) rijden we naar het eerste uitzichtpunt van de dag. 

Bryce Canyon dankt zijn naam aan een mormoon van Ierse afkomst die ongeveer 150 jaar geleden zich vestigde in het bergdal. De uitzichten die we te zien krijgen zijn adembenemend, helemaal door de sneeuwtoppen die nog niet zijn verdampt door de vroege lentezon. Terwijl de temperatuur toeneemt zien wij ook steeds meer (voornamelijk Chineese) toeristen om ons heen, we weten nog niet of er sprake is van een causaal verband maar dat zoeken we verder uit. Een voettocht de canyon in laat ons extra genieten van alle kleine kloven binnen die grote canyon. Wanneer we tegen de avond de canyon weer uitkomen en daar de Hoodoo (grote smalle stenen rots) Thor's hamer hebben gezien (waar Thor echt enorm teleurgesteld over zou zijn geweest gezien de grote van de hamer) gaan we eten bij Ruby's inn. Ruby was een man die aan het begin van de 20ste eeuw naar een plaatsje vlakbij Bryce canyon verhuisde en bij het zien van de canyon dacht; misschien moet ik iets met horeca en overnachtingen gaan doen... een eeuw later kun je zien dat dat best een goed idee is geweest. 

Na een nacht van bittere kou worden we 's ochtends wakker in onze auto, de ramen zijn aan de binnenkant bevroren en wanneer we uitstappen begint het licht te sneeuwen... tijd om te vertrekken dus!