Halong Bay is een bestemming die standaard op je lijstje zou moeten staan wanneer je je ook maar in een straal van 2000 kilometer van de baai bevindt. James Bond is er in 1997 geweest, voor de film Tomorrow Never Dies, en de aantrekkingskracht die de baai op mensen heeft is ook te zien in de manier waarop de kade's zijn vormgegeven. Hier is geen ruimte voor kleine houten steigers waar een sampan of een andere boot zou kunnen aanleggen, hier staan grote terminals om de toeristenstromen naar één van de ontelbare toeristenboten in de baai te brengen. En met een goede reden, want dit is één van de mooiste stukjes natuur die wij tijdens onze reis hebben gezien.

Een dag voordat we op de boot stappen naar Halong Bay stappen we op een boot in de richting van Bai Tu Long Bay, wat iets Noordelijker ligt maar meteen wel onmetelijk minder toeristisch is. Terwijl we wegvaren door de baai krijgen we een lunch voorgeschoteld waar we met makkelijk twee keer het aantal aanwezigen van zouden kunnen eten. Het is veel, het is vers en het is vooral ontzettend lekker. Na de lunch zien we de baai van dichtbij, kleine huisjes drijven op vlotten van piepschuim waarop mensen wonen die leven van de visserij en van het kweken van oesters met op de achtergrond enorme rotsen die uit de Zuid-Chinese zee rijzen. We stappen in een kayak om een rondje te varen over water dat zo glad is als een spiegel en zien onder onze kayak kwallen zwemmen die breder zijn dan de kayak waar wij in zitten... geen plek voor een verfrissende duik. Wanneer het avond wordt komen we aan op een eiland met een klein stadje en blijven we logeren bij een oude visser die tegenwoordig toeristen onderdak biedt... een lucratieve inkomstenbron met zo'n 15 toeristen die blijven overnachten. Daar leren wij loempia's te rollen, wat Iline apart van de groep mag doen aangezien zij ze liever vegetarisch eet.

De volgende ochtend fietsen we eerst een stuk over het eiland en maken we een tussenstop op het strand voordat we weer op de boot stappen richting het vaste land. Daar aangekomen stappen we in het busje dat ons naar Halong Bay brengt. Na een uurtje rijden zijn we er en worden we prettig verrast door de boot die daar op ons ligt te wachten. Het schip is groot en behoorlijk luxe, we hebben een eigen kajuit met een mooi twee-persoons bed en een badkamer waar zelfs warm water lijkt te zijn. Met veel zin eten wij een lekkere lunch voordat we Halong Bay in varen en we daar weer worden omver geblazen door de uitzichten en de schoonheid van de natuur.

Tegen de avond leggen we aan in een baai en kayakken we weer een stukje. We leggen aan bij een grot en lopen naar binnen. Na een stukje lopen blijk je door het binnenste van de rots te kunnen lopen en er aan de andere kant weer uit te komen, met een uitzicht over een ander net zo mooi stukje baai. We varen nog wat tussen kleine vissersbootjes door en gaan terug naar onze boot voor het avondeten. Na het avondeten willen we nog even lekker douchen met warm water, maar dan blijkt dat de boiler het niet doet. Ik moet dus even vragen aan de gids of er misschien iemand naar kan kijken, zij zegt dat ze op dat moment aan het eten zijn en dat er zo iemand komt... prima, dan wachten we nog even.
Na drie kwartier ga ik nog maar eens kijken of ze al klaar zijn met eten. Na eerst flink te hebben moeten zoeken naar het eetvertrek blijkt dat ze ergens weggestopt achter- en bovenop de boot zitten, en dat eten hier gepaart gaat met een flinke slok eigengestookte drank. Ik vraag netjes of er iets aan ons warme water kan worden gedaan en wordt prompt uitgenodigd om erbij te komen zitten. Na te hebben gezegd dat we toch echt warm water nodig hebben krijg ik een glaasje in mijn handen gedrukt... eerst samen drinken op het welzijn van jan en alleman. Een kruising tussen Whiskey en Strohrum stromen door mijn keel terwijl ik iedereen hartelijk bedank en vraag of er iemand mee kan kijken. Het antwoord is negatief, maar het spijt de bemanning zo dat ik nog een glaasje krijg, en daarna nog één... Na een 10 minuten shotjes drinken met de bemanning weet ik ze te overtuigen dat ik terug moet naar de hut, waar ik terugkom met een sloot warm water in mijn binnenste maar niets om de boiler mee werkend te krijgen. Na een koude douche gaan we naar bed en heb ik geen moeite met in slaap vallen...

De volgende ochtend bezoeken we een drijvend dorp. 600 Mensen wonen hier en gaan hier naar school, met een kayak varen wij door de straatjes en zien wij de basisschool met de kinderen netjes in de schoolbanken. Het is bizar om te zien dat piepschuim er in de meeste gevallen voor zorgt dat de stellages blijven drijven en dat hele families, inclusief honden, leven op een eilandje van vijf bij vijf. Na ons bezoek varen we langzaam terug naar het vaste land en naar de gekte van Hanoi. We blijven maar staren op de verschillende rotsformaties die lijken te zweven boven de gladde zee en pas wanneer de brommers weer om ons heen zoeven ontwaken wij uit een fijne droom en staan we weer midden in dat drukke, krankzinnige en idiote stadsleven van Vietnam.